Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Το άσπρο ακρογιάλι


Σαν πεθάνω, στον κόσμο
τίποτα δε θ' αλλάξει
και κανείς δε θα γράψει
για το μικρό θάνατό μου.

Στις ειδήσεις θα λένε
για κλοπές κι αλητεία,
για πολέμους και βία
και γυναίκες θα κλαίνε.


Μα ο ήλιος θα λάμψει,
να φαντάζει ωραία
η επίγεια θέα
και των άστρων η λάμψη.


Οι παρέες θα βγαίνουν,
χαρές, γέλια οι φίλοι,
νέοι έρωτες τα χείλη
και τα μάτια θα δένουν.


Τα φύλλα θα τρέμουν
στου ανέμου το χάδι.
Μια πρωί, μία βράδυ
και οι μέρες μας, φεύγουν.


Μα σαν πεθάνω, όλες θα έρθουν
στη θλιμμένη γιορτή μου,
οι στιγμές κι οι δικοί μου
στο αυτί μου θ' ανέβουν.


- Μαυροντυμένοι- "θυμάμαι
τότε που..." θα μου λένε
θα ψιθυρίζουν, θα κλαίνε
μα εγώ δε θα κοιμάμαι...


Σαν πεθάνω, απ' την άλλη
άκρη θα βγω,
το χρυσό φως να δω
και το άσπρο ακρογιάλι.


Κι όπως τώρα κοιτάζω
τα πουλιά στον αέρα,
σαν κι αυτά όταν πεθάνω
ίσως γίνω μια μέρα.

 
Ελαφρύς θα επιπλέω
στα πελάγη του κόσμου,
θα 'ναι όλος δικός μου
ο ουρανός. Δε θα κλαίω


εκεί σαν χαιρετάω
τα καράβια που φύγαν,
δίχως να ξέρω από που ήρθαν,
χωρίς να ξέρω που πάω..


Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Ακίνητα τοπία


Τοπία ακίνητα σαν φωτογραφίες.
Στους φλοιούς των δέντρων
συνοψίζεται το βάθος των χρόνων.
Δρόμοι, που έρημες μείναν ευθείες..
Άδεια χωριά, των τελευταίων, των μόνων.