Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018

Μνήμη της Ζάκυνθος


Η Ιωάννα αγαπάει τον κήπο.
Λέει να βάψουμε τα παντζούρια
σκούρο πράσινο και του χρόνου,
τον τοίχο κόκκινο τερακότα.

Ενα λάστιχο σέρνει
τ’ αναμμένα τσιμέντα
της αυλής να δροσίσει.
Στο καλάθι οι μύγες βυζαίνουν τα σύκα
και τα ρούχα μυρίζουν ιώδιο απ’ τ’ αλάτι.

Για να νιώσει τη γλύκα,
το σταυρόλεξο αφήνει
και τα στάχυα κοιτώντας,
το ροδάκινο που ‘ναι
όλο μέλι, χαράζει.

Στέκει να ξαποστάσει
που απόκαμε τάχα,
λέει ένα αχ κι ανασαίνει
τον μαΐστρο απ τα βράχια
που -όλος έλεος- φέρνει
δενδρολίβανων αύρα.

Το καλοκαίρι θα κλείσει
σε μια ακίδα συννέφου,
στην καρδιά ενός ρόδου·
κι η ζωή είναι μόνο
ενα θρόισμα πλατάνου,
ηλιαχτίδα στα μάτια.

Η ζωή είναι μόνο
μια σταγόνα, που πέφτει
απ' τη γλώσσα ενός σκύλου
-δαχτυλίδι- στη στέρνα,
και χαλάει το πλατάνι
και σκορπάει τον ήλιο
που κοιτούσαμε μέσα.

Η ζωή είναι η αγάπη,
η ζωή είναι μία
κι η ζωή είναι τώρα.