Εκείνο

Εκείνο που όσο δεν προσεγγίζεται,
μ' αφήνει πάντα εντυπωσιασμένο·
εκείνο που όταν ποδοπατιέται, ξεσκίζεται,
ένα άλλο «εκείνο» προσφέρεται, ξένο.

Το ιδανικό, το άφθαρτο, εκείνο
το δανεικό, το αιώνιο χρέος
που δεν ξεπληρώνεται όσα κι αν δίνω,
ελεύθερος να 'μαι κι ωραίος.

Αέναο ποταμάκι που χύνεται..
Το άπειρο, το μέγα.
Εκείνο που όσο το σκέφτεσαι, γίνεται
το άλφα σου και το ωμέγα.

Αειθαλές, παρθένο, ευήλιο,
που αισθήματα δεν έχει, ούτε μπέσα.
Όταν σβήνεται απ' την υφήλιο,
στο υποσυνείδητο διπλώνεται μέσα.

Η σοφία, εντός του όλη κλείνεται.
Το ατίθασο, το υπέρλαμπρο ένα·
κι η ιδέα του, κισσός που επεκτείνεται
στα μάτια, στην καρδιά, στον αυχένα.

Εκείνο το μεγαλειώδες μικρό,
το υπέρτατο απωθημένο
που μέλει σβήσει νεκρό
είτε αγγίζοντάς το, είτε αφημένο.

Εκείνο, που όταν δε συλλογίζεσαι,
μέσα στ' αγγεία σου βράζει.
Πίσω απ' το δάχτυλό σου όταν κρύβεσαι,
σα μάτι πελώριο κοιτάζει.

Εκείνο που το ξέρει κι ένα νήπιο..
μα αβέβαιος ο σοφός το εξετάζει·
που κείτεται μέσα μας ήπιο
και σαν αγρίμι ουρλιάζει.

Εκείνο που δείχνεις με το δάχτυλο,
που μπρος του το βήμα σου σέρνει.
Πηγαίνεις· μα ένα νέο, εφάμιλλο
ορίζοντα ατέρμονα φέρνει.

Εκείνο το περίπλοκα απλό..
Εκείνο που ποτέ δεν το ξέχασες
Εκείνο που το ξέρει κι ένα νήπιο..