[Κάθε πρωί...]

Κάθε πρωί που ξυπνάω

στο τραπέζι μου πάνω προσμένει

μια λευκή σελίδα σαν πιάτο

η ποίηση να με κατασπαράξει.

Αν κάποια μνήμη διψάσω,

λίγη ομορφιά, έναν κήπο, μια αγάπη,

με τα κρύσταλλα μες το ντουλάπι

καρτερεί, να με πιει στο ποτήρι.

 

Κι αν θέλω να ξαποστάσω,

αν πεθύμησα λίγη γαλήνη

εκεί πιο πολύ μ' αγαπάει,

εκεί πιο πολύ με ξεσκίζει.