Τα πουκάμισα

Η μάνα που διπλώνει τα πουκάμισα
του γιου της που σε λίγο είναι να φύγει,
στοργή αφήνει, χάδι, στα υφάσματα
κι αγάπη απ' των δακτύλων της τα ρίγη.

Περηφανεύεται: "Αυτό είναι το χρώμα του!"
και νιώθει στα μανίκια τ' αδειασμένα,
τα χέρια του παιδιού της και το σώμα του
όπως κουμπώνει τα κουμπιά του ένα - ένα.

Ύστερα φέρνει και το τελευταίο πουκάμισο
κι όπως αχνίζει ατμό του σίδερου η πρέσα,
αφήνει ένα δάκρυ, μαύρο δάκρυο
κι ένα αντίο ξεστομίζει από μέσα...

Μελαγχολία των καφενείων της Σίψας

Στα καφενεία της Σίψας ο ήλιος διαχέεται

απ’ τα κρύσταλλα στα παλιά τραπέζια.
Στα παράθυρα μέσα, το απόγευμα φλέγεται

εξαίσια στου Ιούλη τα χέρια.

Τα καφενεία της Σίψας ρημάζουν· απλόχερα
τους χάρισε ο θεός τη γαλήνη.
Μόνο οι άνθρωποι λείπουν, να δούνε το λιόγερμα,
να πιούνε γουλιά καλοσύνη.

Τα καφενεία της Σίψας η πέτρα τα χαίρεται.
Αφομοιώνονται απ’ το τοπίο.
Μουρμουράει η κυρά Λένη θρύλους και σιάζει, το
σεμέ κάτω απ' το ανθοδοχείο

για το ενδεχόμενο κάποιος σε λίγο να έρχεται
-ταξιδιώτης πέρα απ’ την πόλη-
στα καφενεία της Σίψας που η πέτρα τα χαίρεται
κι αφυδατώνεται η ψυχούλα τους όλη...