Πύργους, πυργάκια στεριώνει χάμω:
Nα, ο ιππόκαμπος και το δελφίνι.
Ενός χαμόγελου απόηχο, αφήνει
κι ίχνη, σταλιές, στην άμμο.
Γράφει ένα όνομα, ένα στιχάκι
πλάι στη θάλασσα, κει που νεράκι
το κύμα χύνεται μ' ένα φιλάκι
κι απλώνει ολόξανθη, καινούργια άμμο.
Ξαναγεννιέται και παίζει και χαμογελάει.
Δημιουργεί, συγκεντρώνεται, τρέχει.
Παιδάκι αμάραντο μείνε κοντά μου..
όλη τη νιότη σου, δίνεις της άμμου.
Kοιτά το σύννεφο· μετά, διαβάζει.
Ύστερα γεύεται απ' το μπράτσο τ' αλάτι.
Μια ηλιαχτίδα σκουπίζει απ το μάτι·
στης ματαιότητας ξαπλώνει, την άμμο.
Άπειρο, αέναο, θα 'ρθει τ' αγέρι
κι απ' τα μαλλιά μας καθώς περάσει,
έργα και βήματα, θα τα χαλάσει
με της ασέβειας το άξεστο χέρι.
Θα έρθει απρόσκλητος χρόνος, να κόψει
ό,τι έχουμε, έστω λίγο, δικό μας
μα η μνήμη -εφτάψυχη- μες τ' όνειρό μας
της ευτυχίας θα αναπλάθει την όψη.
Πίσω ό,τι αφήνουμε, ένα κοχύλι.
Στ' αυτί αν το φέρεις, σ' ανέμων χείλη
ακούς τη θάλασσα -αχός θαλάμου-
και τα αιθέρια λόγια της άμμου.
