Ηλιαχτίδα

Ψυχή μου, κρατάς
με μια ηλιαχτίδα
τον κόσμο ακέραιο.

Μια ανεπαίσθητη κίνηση
κι είναι εύκολο, τόσο,
να σπάσει ο ουρανός σα γυαλί.

Μ' ένα σου δάκρυ
να σβήσει ο ήλιος,
η θάλασσα ευθύς να καεί.

Ψυχή μου, κρατάς
τον κόσμο ακέραιο
με μια ηλιαχτίδα
λεπτή σαν κλωστή.

Βάλια

Μέσα στους πίνακες και μέσα στα βιβλία,
μέσα σε έργα τέχνης, σε γραπτά·
μέσα στον άνεμο και μες τη συγκυρία,
μέσα σε άυλα πράγματα κι απτά

Αγάπησα ένα κορίτσι
που ήταν ωραίο σα ζωγραφιά,
που κραταγε ένα λουλουδάκι
και το μαδουσε αργα, αργά.
 
Ύστερα έμενε για λίγο
με το κλαδάκι στην ποδιά
και με τα πέταλα τριγύρω
και με το βλέμμα μακρυά..

Τώρα έτσι μόνος στην πλατεία
του Μον Πελιέ, βαδίζω αργά.
Πλάι μου, κυρίες με σκυλιά
σαν γαλλική φιλμογραφία.

Οι γέροντες με τα μπουκάλια
και το παιχνίδι στα χαρτιά.
Πέρα, χαμόγελα πλατιά
κι η δεσποινίς με τη βεντάλια.

Ψάχνω εκείνο το κορίτσι
που ήταν ωραίο σα ζωγραφιά,
που κράταγε ένα λουλουδάκι
και το μαδούσε αργά, αργά.

Την απάντηση που ψάχνει
να της την πω ψιθυριστά
μα τωρα πια ίσως δε θα 'ρθει..
Τώρα είναι αργά, αργά, αργά.
 
Τη λέν' Μαρία, τη λένε Βάλια;
Ποιον να ρωτήσω να μου πεί,
να βρώ την άκρη απ την κλωστή.
Σε λενε Ανθή; Σε λένε Θάλεια;

Ίσως να ήταν μια ιδέα,
ίσως δεν έψαξα καλά   
ή την προσπέρασα τυχαία
κι ούτε που πάλι θα 'ρθει πια.

Μέσα στους πίνακες και μέσα στα βιβλία,
μέσα σε έργα τέχνης, σε γραπτά·
μέσα στον άνεμο και μες τη συγκυρία
μέσα σε άυλα πράγματα κι απτά

Αγάπησα ένα κορίτσι
που ήταν ωραίο σα ζωγραφιά...

Παλιά καλοκαίρια

Τα παλιά τα καλοκαίρια
ήρθαν μέσα από τα βάθη
και τους έρωτες μας φέραν
με το άνθος και το αγκάθι·
και με το φιλί στο στόμα,
σ’ ένα αλλοτινό ακρογιάλι
μας χαρίσαν τη γαλήνη
σαν κοχύλι, σαν κοράλλι.

Ξάφνου παίρνει το κοχύλι
για ν’ ακούσει τους ανέμους
και τη θάλασσα ν’ ακούσει
κι όλους τους αγαπημένους.
Εγώ κάνω προς τα πέρα
πως τα κύματα κοιτάω,
με μια αχνή φωνή σβησμένη
ψιθυρίζει «Σ’ αγαπάω..»

Καθώς άγρυπνος ξαπλώνεις
πάνω στ’ άγουρα τα στήθη,
σου διηγείται μες το αυτί σου
τη ζωή σα παραμύθι
και την παίρνει ξάφνου ο ύπνος
απαλά, πάνω που λέει
πως είναι ωραίο το καλοκαίρι
κι είναι τόσο ευτυχισμένη.

Μες τα χέρια σου είμαι ωραίος
κι έχω γράψει τ’ όνομά μου
σ' ένα γράμμα που πηγαίνει
στα χείλη του πελάγου.
Σ' έχω δει άραγε στ' αλήθεια;
Σ' έχω δει στα όνειρά μου;

Ύπνο αιθέριο κοιμάται
το σκυλί στα σκαλοπάτια.
Οι γονείς μας είναι νέοι,
τα μαλλιά μπαίνουν στα μάτια
κι είναι όμορφο το σπίτι
τα απογεύματα όπως μπαίνει
το αεράκι στο σαλόνι
και ο ήλιος στα δωμάτια.

Χαιρετώ τα καλοκαίρια
που σταθήκαμε για λίγο
στην παλιά φωτογραφία
με χαμόγελα από ήλιο,
με το νεανικό το σώμα
και το βλέμμα με τ’ αστέρια.
Τα παλιά τα καλοκαίρια
σα δικά μας και σαν ξένα.

Της Άμμου

Πύργους, πυργάκια στεριώνει χάμω:
Nα, ο ιππόκαμπος και το δελφίνι.          
Ενός χαμόγελου απόηχο, αφήνει
κι ίχνη, σταλιές, στην άμμο. 

Γράφει ένα όνομα, ένα στιχάκι
πλάι στη θάλασσα, κει που νεράκι
το κύμα χύνεται μ' ένα φιλάκι
κι απλώνει ολόξανθη, καινούργια άμμο.

Ξαναγεννιέται και παίζει και χαμογελάει.
Δημιουργεί, συγκεντρώνεται, τρέχει.
Παιδάκι αμάραντο μείνε κοντά μου..
όλη τη νιότη σου, δίνεις της άμμου. 

Kοιτά το σύννεφο· μετά, διαβάζει.
Ύστερα γεύεται απ' το μπράτσο τ' αλάτι.
Μια ηλιαχτίδα σκουπίζει απ το μάτι· 
στης ματαιότητας ξαπλώνει, την άμμο.

Άπειρο, αέναο, θα 'ρθει τ' αγέρι
κι απ' τα μαλλιά μας καθώς περάσει,
έργα και βήματα, θα τα χαλάσει
με της ασέβειας το άξεστο χέρι.                    

Θα έρθει απρόσκλητος χρόνος, να κόψει
ό,τι έχουμε, έστω λίγο, δικό μας
μα η μνήμη -εφτάψυχη- μες τ' όνειρό μας            
της ευτυχίας θα αναπλάθει την όψη.  

Πίσω ό,τι αφήνουμε, ένα κοχύλι.         
Στ' αυτί αν το φέρεις, σ' ανέμων χείλη
ακούς τη θάλασσα -αχός θαλάμου- 
και τα αιθέρια λόγια της άμμου.