Μια λάθος απόφαση

Πρώτη φορά νιώθω να παίρνω
μια τόσο λάθος απόφαση.

Ανέβηκα το λόφο του Στράνη
να βρω κι εγώ λίγη ηρεμία.

Στάθηκα στην άκρη του λόφου
μια λιόχαρη, μια υπέρλαμπρη μέρα.
Κοίταξα τα ελαιόδεντρα ολόγυρα,
τον κάμπο, τη θάλασσα πέρα.

Κοίταξα έξω και κοίταξα μέσα.
Είδα το πριν, το μετά, είδα το τώρα.
Λυπήθηκαν τα μάτια μου απ’ όσα είδα.

Είδα αυτά που δεν έγιναν.
Είδα εκείνα που ποτέ δε θα γίνουν.
Είδα -αλλοίμονο- και όσα κατάφερα,
βέβαιος κατά βάθος
πως όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουνε.

Το σωστό και το λάθος
είναι δύο έννοιες με κάποια σχετικότητα.
Σε βάθος χρόνου η ορθότητα
μιας απόφασης φαίνεται.
Να, σε μια στήλη τώρα διαφαίνεται
το χαίρε ω χαίρε ελευθερία.

Ρώτησα το άγαλμα του Σολωμού
κάποιος να μου πει με σοφία.

Και το άγαλμα αποκρίθηκε.
Τα σμιλεμένα μαλλιά του
σαλεύουν στον άνεμο.
Τα βλέφαρα ανοιγοκλείσαν.
Τα χείλη κινούνται με τις λέξεις:
«Έκανες μεγάλη μαλακία..»

[Κάθε πρωί...]

Κάθε πρωί που ξυπνάω

στο τραπέζι μου πάνω προσμένει

μια λευκή σελίδα σαν πιάτο

η ποίηση να με κατασπαράξει.

Αν κάποια μνήμη διψάσω,

λίγη ομορφιά, έναν κήπο, μια αγάπη,

με τα κρύσταλλα μες το ντουλάπι

καρτερεί, να με πιει στο ποτήρι.

 

Κι αν θέλω να ξαποστάσω,

αν πεθύμησα λίγη γαλήνη

εκεί πιο πολύ μ' αγαπάει,

εκεί πιο πολύ με ξεσκίζει.

Ολομόναχα δέντρα

Στο μεγάλο λιβάδι, ολομόναχα δέντρα.
Η βροχή σηκώνεται προς τα πάνω.

Ένας τεράστιος ήχος κλείνεται στη σιγή,

ο νεκρός ανοίγει τα μάτια.

Στο σημείωμα σβήνονται οι λέξεις, καθώς

ο ήλιος ανεβαίνει στη δύση.

Κάποιος μπαίνει με την πλάτη στο σπίτι

και μιλάει μιαν άγνωστη γλώσσα.

Τα δάκρυα κυλούν προς τα μάτια,

στην καρδιά του έρχεται η αγάπη·

τα ολομόναχα δέντρα, το μεγάλο λιβάδι..

Θα σου πω που πήγε αυτό το καλοκαίρι

Θα σου πω που πήγε αυτό το καλοκαίρι.
Βρήκε το πιο μικρό τριαντάφυλλο στον κήπο
και λίγο πριν τον τελευταίο του χτύπο
σκόρπισε ρόδινη βροχή σ' ένα παρτέρι.

Στα χέρια σου ό,τι κράτησες δικό του,
από τις χούφτες σου πετάει περιστέρι.
Τώρα ψηλά, σε κάποια θάλασσα του νότου
στο ράμφος του -ελιά- το μεταφέρει.

Τράβηξε αν θέλεις το παιδάκι που αγναντεύει,
σφίγγει τα χέρια και δεν το κουνάει ρούπι.
Ζεστό το αίμα του ακόμα, ταξιδεύει
στην κοιλιά από ένα κουνούπι.

Ξέρω γιατί το χελιδόνι πάει στη δύση.
Κόβει απ' τον ήλιο ένα κομμάτι και μια φτέρη,
βρίσκει ένα δέντρο στην καρδιά και θα καθίσει
για να 'χεις πάντα στην καρδιά σου καλοκαίρι.

Θα σου πω που πάει η αγάπη όταν φεύγει.
Σκύβει ο ουρανός με το διάφανο του χέρι,
παίρνει το δάκρυ απ' το παιδάκι που δακρύζει
και μες τη νύχτα τ' ουρανού το κάνει αστέρι.

Αγκάλιασέ με, η καρδιά σου όσο αντέχει
καθώς τελειώνει γύρω μας το καλοκαίρι.
Προτού να φύγουμε ξανά για άλλα μέρη
έλα ας βουτήξουμε στη θάλασσα όπως βρέχει..

Είναι πιο όμορφη η θάλασσα όταν βρέχει.